Ο Δημήτρης Βάσσης: "Περήφανος γι αυτό που είμαι"

Kαθένας βλέπει τα δικά του προβλήματα και δυσανασχετεί. Πολλές φορές λυγίζει και μετά ξανασηκώνεται. Ο Δημήτρης Βάσσης, όμως έμαθε από νωρίς να παλεύει απέναντι σε κάθε δυσκολία με μοναδικό του όπλο την ψυχή, την μαχητικότητα και την εσωτερική του δύναμη. Ο αθλητής του Π.Α.Σ.Κ.Α. με αγωνιστικό αμαξίδιο που έκανε όσους βρέθηκαν στο κλειστό του Κλαδισού για το All Star Game να σηκωθούν και να τον χειροκροτήσουν με το ζεϊμπέκικο που χόρεψε μίλησε στοsport24.gr

Από μωρό βρέθηκε να μεγαλώνει σε ίδρυμα και έμαθε να ζει με τα κινητικά του προβλήματα. Κάποιες επεμβάσεις τον βοήθησαν να μπορεί έστω και λίγο να σταθεί στα πόδια του. Ο Δημήτρης Βάσσης έμαθε να μην το βάζει ποτέ κάτω κι έτσι εδώ και 12 χρόνια παίζει μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο στην ομάδα, ΠΑΣΚΑ, ενώ τα τελευταία 3 χρόνια είναι μέλος της εθνικής ομάδας. Τι κι αν είναι πλέον διεθνής; Το κράτος ποτέ δεν φρόντισε να τον βοηθήσει να βρει μία δουλειά αντιθέτως έμεινε πολλές φορές παγερά αδιάφορο απέναντι στις δυσκολίες αυτής της κοινωνικής ομάδας. "Έχω μεγάλη όρεξη για δουλειά, θέλω πολύ να δουλέψω, όμως όπου πάω βρίσκω πόρτες κλειστές" λέει με παράπονο μιλώντας στοsport24. Ο Δημήτρης Βάσσης μας μίλησε για το λεβέντικο ζεϊμπέκικο που χόρεψε, τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νέος με κινητικά προβλήματα αλλά και για τα συναισθήματα του μετά το τέλος του χορού του. Απολαύστε ένα λαμπρό παράδειγμα δύναμης ψυχής.

Αρχικά Δημήτρη το ζεϊμπέκικο ήταν κάτι που είχες σχεδιάσει ή σου βγήκε αυθόρμητα όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα;

"Ήταν μία ιδέα που υπήρχε από πριν. Μου το είχαν πει και συμφώνησα να χορέψω"

Πως ένιωσες την ώρα εκείνη;

"Ένιωσα πολύ όμορφα γιατί κανείς δεν ήξερε ότι χορεύω ζεϊμπέκικο και στο τέλος όλοι οι συναθλητές μου με πήρανε αγκαλιά. Ένιωσα την αγάπη όλων κι αυτό μου άρεσε πολύ"

Φαντάζομαι ότι θα συγκινήθηκες βλέποντας ένα ολόκληρο γήπεδο να σηκώνεται όρθιο και να σε καταχειροκροτά...

"Φυσικά και μου άρεσε αυτό που είδα. Να ξέρεις ένιωσα πολύ περήφανος γι αυτό που είμαι"

Έχεις καταλάβει ότι για πρώτη φορά φέτος μέσα από εσένα έπεσαν τόσο πολύ τα φώτα της δημοσιότητας στο μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο;

"Κανείς δεν ήξερε ότι χορεύω ζεϊμπέκικο και όλοι εξεπλάγησαν. Δεν νιώθω ότι έκανα κάτι σημαντικό. Μου άρεσε που μέσα από αυτό που έκανα είδε ο κόσμος πόσο δύναμη έχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν δίπλα τους".

Επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με καροτσάκι στη σημερινή Ελλάδα;

"Κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα. Στην Ελλάδα απουσιάζει η παιδεία και η σωστή διαπαιδαγώγηση. Βλέπω παιδιά και κόσμο να μας κοιτάνε περίεργα όταν μας συναντούν στο δρόμο, όμως εγώ πλέον δεν δίνω σημασία καθόλου".

Από εκεί και πέρα ποιες είναι οι δυσκολίες στην καθημερινότητα ενός ατόμου με κινητικές δυσκολίες;

"Δυστυχώς οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Πρώτα απ' όλα οι προσβάσεις σε διάφορα μέρη της πόλης. Το τρένο με τις αποβάθρες, τα λεωφορεία που δεν είναι καθόλου προσβάσιμα ακόμα και στα ασανσέρ ο κόσμος δεν αφήνει να μπουν πρώτα τα ΑΜΕΑ αλλά χωρίς να μας σέβονται μπαίνουν πρώτα και μετά εμείς δεν χωράνε. Ειδικά το τελευταίο το βλέπω καθημερινά στη ζωή μου και καταλαβαίνω ότι κάποια δεν σέβονται καν το κινητικό πρόβλημα που έχουμε. Όλα αυτά αναγκάζουν πολλά παιδιά με κινητικά προβλήματα να μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους σαν φυλακισμένα, ενώ υπάρχουν διάφορα αθλήματα όπως το μπάσκετ με καρότσι".

Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο;

"Έχω μεγάλη όρεξη για δουλειά, θέλω πολύ να δουλέψω, όμως όπου πάω βρίσκω πόρτες κλειστές. Δεν ζητάω πολλά, απλά να δουλέψω γιατί το θέλω πολύ. Επίσης ακόμα κάτι που μου λείπει είναι η συντροφιά μίας γυναίκας γιατί είναι μεγάλη η μοναξιά".

sport24.gr
Σας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!