Εξοντώντουν τον αθλητισμό των Α.με.Α

Η προτεινόμενη μείωση κατά 70% των οικονομικών επιβραβεύσεων των αθλητών και κατά 85% των προπονητών είναι η ταφόπλακα στον αθλητισμό της χώρας μας για τα ΑμεΑ.

Η μειωμένη χρηματοδότηση του ελληνικού αθλητισμού στα μνημονιακά χρόνια έχει φέρει στα όριά τους τις περισσότερες ομοσπονδίες της χώρας, οι οποίες δεν έχουν καν τα χρήματα για να διοργανώσουν τα πρωταθλήματά τους, πόσο μάλλον να στείλουν τους αθλητές τους σε διεθνείς αγώνες. Η προτεινόμενη μείωση κατά 70% των οικονομικών επιβραβεύσεων των ΑμεΑ αθλητών και κατά 85% των προπονητών τους, δεν είναι τίποτα άλλο από την ταφόπλακα στον αθλητισμό της χώρας μας καθώς ήταν το μόνο κίνητρο για πρωταθλητισμό.

Ομοσπονδίες όπως αυτή της ποδηλασίας, της επιτραπέζιας αντισφαίρισης αλλά και η μεγαλύτερη ομοσπονδία της χώρας, αυτή του ΣΕΓΑΣ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους και πολλές φορές αναγκάζονται να ζητούν από τους ίδιους τους αθλητές να καλύψουν τα έξοδα τους για συμμετάσχουν σε διεθνείς διοργανώσεις. Τα ίδιο σχεδόν συμβαίνουν και στις αθλητικές ομοσπονδίες των ΑμεΑ. Και όλα αυτά 10 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην χώρα μας.

Πριν ριν από λίγες μέρες που γιορτάστηκαν τα 10 χρόνια από τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ένιωσα να τελείται μια επιμνημόσυνη δέηση για το δοξασμένο χθες χωρίς να υπάρχει αύριο. Δέκα χρόνια αφότου η Ελλάδα φιλοξένησε το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του κόσμου, πολλές από τις άλλοτε εντυπωσιακές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις έχουν εγκαταλειφθεί, ενώ άλλες χρησιμοποιούνται περιστασιακά για αθλητικά ή μη γεγονότα.

Για πολλούς Έλληνες, που τότε ήταν γεμάτοι υπερηφάνια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν πλέον πηγή οργής και απογοήτευσης, καθώς η χώρα δοκιμάζεται από υψηλή ανεργία και φτώχεια από την ύφεση.

Η ανάληψη και η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την πόλη της Αθήνας αποτέλεσε αναμφισβήτητα ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός για τη χώρα μας, με πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους. Από πολιτική άποψη, η διοργάνωση των αγώνων έδωσε την ευκαιρία στην Ελλάδα να προβληθεί διεθνώς ως μια αναπτυγμένη χώρα που είναι σε θέση να φέρει σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα το οποίο απαιτούσε υψηλή τεχνολογία και τεχνογνωσία, άριστη οργάνωση και υψηλό επαγγελματισμό.

Το ποιος φταίει για αυτή την κατάσταση γνωρίζουμε όλοι, αλλά οι αθλητές και οι προπονητές είναι αυτοί που πληρώνουν το… μάρμαρο.

Οι αθλητές όμως προσπαθούν, συνεχίζουν αγωνίζονται κόντρα σε όλους και σε όλα και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Δεν είχαν μάθει στις ανέσεις και ειδικά στον Παραολυμπιακό αθλητισμό. Οι διακρίσεις κρύβονταν πίσω από την σωματική αναπηρία των αθλητών αναδεικνύοντας την ιδιαιτερότητα του ατόμου παρουσιάζοντας σαν ήρωες, μαχητές, αγωνιστές και άλλα τέτοια στερεοτυπικά που τους κάνουν χάρη να αθλούνται. Η πολιτική ηγεσία αποφάνθηκε ότι ο αθλητισμός των ατόμων με αναπηρία είναι είδος πολυτελείας και εξήγγειλε το σχέδιο περικοπών. Να θυμίσουμε το μοναδικό χρυσό μετάλλιο για την χώρα μας στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 ήρθε από το μπότσια.

Θα κλείσω με μερικά ερωτήματα που με απασχολούν και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Τεχνογνωσία αποκτήθηκε, γιατί όμως δεν εφαρμόστηκε (και συνεχίζει να μην εφαρμόζεται) ενώ την πληρώσαμε ακριβά;

Η Ισπανία (Βαρκελόνη 1992) νότια χώρα και αυτή σαν εμάς με οικονομική κρίση, γιατί σε όλα τα αθλήματα 10 χρόνια μετά είναι στην κορυφή;

Σε Ολυμπιακό και Παραολυμπιακό επίπεδο, πως το πέτυχαν;

Η αναπηρία τελικά είναι ατομικό ή κοινωνικό φαινόμενο;

Η προβολή της αναπηρίας του ατόμου μήπως είναι για να καλύψουν την δική τους μειονεξία;

sportsfeed.gr
Σας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!