Ένα χρόνο πρίν…
Ξημερώματα 20ης Ιουνίου 2013, ένα ατύχημα με μηχανή άλλαξε την ζωή του Μιχάλη για πάντα. Είναι από εκείνα τα γεγονότα, που όπως λέει και ο ίδιος «συμβαίνουν σ’ αυτούς που μπορούν να τ’ αντέξουν». Επιστρέφοντας σπίτι, σ ένα σκοτεινό δρόμο χωρίς σήμανση, ένα απότομο φρενάρισμα για να αποφύγει τους πάγκους λαϊκής αγοράς, που ήταν στη μέση του δρόμου, αλλά και το φορτηγό στο απέναντι ρεύμα, τον βρίσκει στο έδαφος να κοιτάει το κομμένο και διαλυμένο πόδι του.
Τα λεπτά που ακολουθούν αρκετά δύσκολα. Αφού φωνάζει για βοήθεια στον κόσμο που ήταν τριγύρω στη λαϊκή αγορά, χωρίς ανταπόκριση(!), αποφασίζει να τηλεφωνήσει ΜΟΝΟΣ του, από το κινητό του τηλέφωνο στο 166 και στο φίλο που ήταν πριν μαζί. Μετά από δυο πολύωρα χειρουργεία και μ’ ένα δύσκολο μήνα στο νοσοκομείο, ήρθε η ώρα για εξιτήριο. Περνούν δυο μήνες μετά από το ατύχημα, πηγαίνει Αθήνα για πρόσθετο μέλος. Δεν χρειάστηκε πολύ για να το νιώσει δικό του, στην πραγματικότητα, μέσα του ήταν πάντα προετοιμασμένος γι’ αυτό..
Ένα χρόνο μετά το ατύχημα….
Ονομάζομαι Μιχάλης, είμαι 27 ετών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ρόδου. Από την ηλικία των 6 ετών ασχολούμαι με την γυμναστική, συγκεκριμένα με τον στίβο. Πάντα μου άρεσε οτιδήποτε έχει να κάνει με αθλητισμό. Ο αθλητισμός αργότερα έγινε πρωταθλητισμός στα 400 μέτρα με εμπόδια. Αυτή την στιγμή που μιλάω βρίσκομαι στο κρεβάτι μου, στο οποίο περνάω αρκετές ώρες ώστε να γεμίζω τις μπαταρίες μου.
Ονομάζομαι Μιχάλης, είμαι 27 ετών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ρόδου. Από την ηλικία των 6 ετών ασχολούμαι με την γυμναστική, συγκεκριμένα με τον στίβο. Πάντα μου άρεσε οτιδήποτε έχει να κάνει με αθλητισμό. Ο αθλητισμός αργότερα έγινε πρωταθλητισμός στα 400 μέτρα με εμπόδια. Αυτή την στιγμή που μιλάω βρίσκομαι στο κρεβάτι μου, στο οποίο περνάω αρκετές ώρες ώστε να γεμίζω τις μπαταρίες μου.
Ένα γεγονός που μου άλλαξε τα δεδομένα είναι το ατύχημα που είχα πριν από ένα χρόνο. Αποτέλεσμα αυτού να χάσω το δεξί μου πόδι. Κάπως έτσι άλλαξε η ζωή μου. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ζω. Από την στιγμή που την γλίτωσα είπα να το εκμεταλλευτώ και να συνεχίσω να κάνω αυτό που πάντα έκανα. Να τρέχω.
Πλέον αγωνίζομαι στην κατηγορία Τ44 που είναι οι αθλητές με μονό ακρωτηριασμό. Ο τρόπος σκέψης μου ήταν πάντα λίγο περίεργος, το διαφορετικό από την στιγμή του ατυχήματος και μετά είναι ότι κάνω μόνο ότι μου αρέσει. Δεν έχω χρόνο για να κάνω περιττές επαφές, συζητήσεις και οτιδήποτε άλλο πιστεύω ότι μου τρώει τον χρόνο. Μακροπρόθεσμα σχέδια δεν υπάρχουν και από την μία στιγμή στην άλλη όλα αλλάζουν. Υπάρχει το άμεσο μέλλον στο οποίο προπονούμαι και δουλεύω για να πετύχω τα όνειρα και τους στόχους μου. Ένα από αυτά είναι η παραολυμπιάδα το 2016 στην Βραζιλία.
Δεν μπορώ να πω ότι αν δεν ήμουν εγώ θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Μειονεκτήματα έχω πολλά όπως όλος ο κόσμος. Το ξερό μου κεφάλι και το πείσμα μου είναι δυο από αυτά. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν ήμασταν όλοι αληθινοί. Δεν μου αρέσει η λέξη μότο. Κάτι που με χαρακτηρίζει είναι το “ζήσε αληθινά”.
Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.blueheroes.wordpress.comΣας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου