Ένα αυτοκινητικό ατύχημα το 2004 ανέτρεψε τη ζωή του. «Το ατύχημα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή όλων στην οικογένεια. Προσπάθησα, όμως, με τον τρόπο μου, να τους βοηθήσω» λέει ο αθλητής της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας και εξηγεί πώς κατάφερε να βρει τις ισορροπίες του.
Βολεύεται στον καναπέ, αφήνοντας στην άκρη το αναπηρικό του καροτσάκι. «Πιάνομαι στο καροτσάκι, με πονάει η πλάτη, αν κάθομαι πολλή ώρα» εξηγεί, όταν βλέπει την απορία μου. Αθλητής της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με αμαξίδιο, στο ομαδικό και ατομικό, και μέλος της ομάδας μπάσκετ του συλλόγου του Αμαρουσίου, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό αμέσως μετά το ατύχημα. «Στους τρεις μήνες. Θυμάμαι, μάλιστα, πως οι γιατροί ήταν αρνητικοί. Για την ακρίβεια, δεν με άφηναν, γιατί οι πληγές από το χειρουργείο δεν είχαν επουλωθεί ακόμη. Με πλησίασε ένα παιδί σε καροτσάκι και μου πρότεινε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Στην αρχή νόμιζα πως δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μου φάνηκε πολύ extreme ως άθλημα, είχε πολλές πτώσεις. Φοβήθηκα όταν είδα πώς παίζουν. Επιπλέον, ήμουν τελείως άσχετος με το μπάσκετ. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και βόλεϊ. Τελικά, όμως, κόλλησα». Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε πολύ για τα καλά του αθλητισμού. «Είναι καλό και για το σώμα μου, είναι βασικό να είναι σε καλή κατάσταση, γιατί χρειάζεσαι δύναμη για να αυτοεξυπηρετείσαι, αλλά και επειδή γνώρισα άτομα που είναι χρόνια εκεί και με βοήθησαν πολύ. Πάνω από όλα, ο αθλητισμός, είτε έχεις αναπηρία είτε όχι, σου δίνει τη δυνατότητα να αφοσιώνεσαι. Όταν προπονούμαι, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Δεν ταιριάζει, όμως, σε όλους. Πολλοί ξεκίνησαν και σταμάτησαν. Και, βέβαια, χρειάζεται να έχεις ταλέντο για να διακριθείς».
Ο Πάνος το διαθέτει στον υπερθετικό βαθμό, με χρυσά και χάλκινα μετάλλια σε παγκόσμια κύπελλα, στο Μόντρεαλ, την Ιταλία, τη Γερμανία. «Αυτό είναι το μετάλλιο που χάρηκα περισσότερο, στη Γερμανία. Όχι γιατί ήταν χρυσό, αλλά επειδή Έλληνες νίκησαν μέσα στη Γερμανία. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, ήταν φυσικό να είναι τόσο ιδιαίτερη αυτή η νίκη, για την ομάδα και για εμένα. Αγωνιστήκαμε με πολλή ένταση».
Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή έγινε στις 21 Νοεμβρίου του 2004. «Ήμασταν τρεις φίλοι στην Πεντέλη και ασχολούμασταν με τις μηχανές μας, όταν ένας πρότεινε να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο στο Καραούλι, κοντά στην πηγή. Ο οδηγός, άπειρος, πήρε λάθος στροφή και φύγαμε στη στροφή για να καταλήξουμε στον γκρεμό, σε 50 μέτρα βάθος. Η μέση μου έσκασε σε ένα λόφο. Δεν έσπασα χέρια, πόδια, δεν χτύπησα το κεφάλι μου. Μόνο τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν θυμάμαι τις τούμπες που έφερε το αυτοκίνητο. Θυμάμαι πως βρέθηκα έξω από αυτό, ενώ φορούσα ζώνη, χωρίς να αισθάνομαι τα πόδια μου. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν “εντάξει, με λίγη γυμναστική θα γίνω καλά, ό,τι κι αν είναι”. Μάλιστα, έκανα πλάκα στους πυροσβέστες που με ανέβασαν στο ασθενοφόρο και πείραζα τις νοσηλεύτριες στο νοσοκομείο».
Από εκείνη την ημέρα ο Πάνος δεν μπορεί να κινήσει τα πόδια του, καθώς έχει κοπεί ο νωτιαίος μυελός από την 8η θωρακική μοίρα και κάτω. «Το ατύχημα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή όλων μας στην οικογένεια. Προσπάθησα, όμως, με τον τρόπο μου, να τους βοηθήσω». Ο λόγος του στρωτός, συγκροτημένος, σε καθηλώνει, καθώς η περιγραφή του δεν διακόπτεται από φορτισμένες συγκινησιακά παρενθέσεις. Στέκομαι αμήχανη όταν λέει πως «έπρεπε να βοηθήσω τους γονείς μου». «Ε, δεν ξέρεις; Ο γονιός είναι γονιός. Τρελάθηκαν με αυτό που μου συνέβη, οπότε εγώ έπρεπε να είμαι ο πιο δυνατός σε αυτή την ιστορία. Σε νοσοκομείο δεν είχα πάει ποτέ μου. Ούτε για πυρετό. Πήγα μια και καλή. Στην ανάνηψη μετά το χειρουργείο έκλαψα, όταν μια νοσοκόμα, που της είπα το ιστορικό μου, μου απάντησε πως δεν θα ξανασηκωθώ. Ο γιατρός ήταν πιο καθησυχαστικός. Μου έλεγε “ποτέ δεν ξέρουμε, υπάρχουν άνθρωποι που περπάτησαν ξανά”. Μετά από λίγο καιρό, έπαψα να τα σκέφτομαι αυτά. Σίγουρα η ιατρική εξελίσσεται. Πάντα γίνονται κάποια πράγματα πειραματικά, όπως, π.χ., με τα βλαστοκύτταρα. Παρακολουθώ και ενημερώνομαι, αλλά μη φανταστείς πως είμαι όλη μέρα στο Internet και ψάχνω θεραπεία. Κάποτε, ήμουν έτοιμος να κάνω ένα χειρουργείο. Δεν το έκανα, γιατί για δύο χρόνια θα χρειαζόταν εντατική φυσικοθεραπεία με συγκεκριμένα όργανα. Όμως τα όργανα αυτά δεν υπήρχαν στην Αθήνα».
Αναρωτιέσαι αν αυτή η έλλειψη συναισθημάτων είναι μια άμυνα επιβίωσης, μια μάσκα κάποιου που δεν θέλει να τον λυπούνται, όμως ο Πάνος Τριανταφύλλου δεν έχει τέτοια ζητήματα. «Δεν με ενοχλεί η λέξη “ανάπηρος”. Καλώς ή κακώς, είμαι. Είμαι άνθρωπος με αναπηρία. Τα μικρά παιδιά συνήθως έτσι με αποκαλούν και από τα παιδιά ακούς τις μεγαλύτερες αλήθειες. Οι μεγαλύτεροι κομπιάζουν, αλλά τους καταλαβαίνω. Στην αρχή, ήμουν διαφορετικός. Δεν ήθελα να αποδεχτώ αυτό που μου είχε συμβεί. Δεν ήθελα καμία βοήθεια. Ενοχλούμουν. Τώρα, αν δεν μπορώ να ανέβω κάποια σκαλιά, δεν με ενοχλεί να με βοηθήσουν. Έγινε αυτό που έγινε, αλλά αυτή τη στιγμή κάνω άλλα πράγματα. Αν ήμουν μεγαλύτερος, στα 40 μου, ας πούμε, ίσως ήταν δυσκολότερα τα πράγματα. Και για το σώμα μου, και για τους γύρω μου. Ναι, μπορεί να σκεφτώ “μακάρι να μην ήμουν σε καρότσι”, αλλά, από τη στιγμή που συνέβη, δεν το σκέφτομαι. Όχι, δεν με ενοχλεί τίποτα. Αυτά που με ενοχλούν είναι φράσεις του τύπου “ήρωας ζωής”. Γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου άτυχο. Αντίθετα, αισθάνομαι πως είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Πολύ τυχερός που ζω, που ζούμε, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει όλοι όσοι ήμασταν σε αυτό το αυτοκίνητο, πολύ τυχερός που έχω τη δυνατότητα να κάνω όλα αυτά τα ταξίδια, τυχερός που αγαπώ».
«Δεν έχει αλλάξει η σχέση μου με τις γυναίκες. Από τη στιγμή που θα καθίσουμε σε μια καρέκλα να συζητήσουμε, είναι ακριβώς το ίδιο. Βέβαια, χτύπησα στα 18. Οι εμπειρίες μου μέχρι τότε ήταν εφηβικές. Στην αρχή είχα φοβίες. Πώς θα με αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, επειδή είμαι σε καρότσι. Τώρα έχω τέσσερα χρόνια σχέση. Γνωριστήκαμε στην Πάρο, όπου μένει η κοπέλα. Είναι μια σχέση εξ αποστάσεως, με τα καλά και τα κακά της. Έλεγα πως δεν θα κάνω ποτέ σχέση από απόσταση και κατέληξα να είμαι εγώ εκείνος που επέμενε πως μπορεί να πετύχει. Και πέτυχε. Οι φίλοι, οι γνωστοί και η οικογένειά της την έχουν πιέσει για αυτήν τη σχέση. Με την έννοια πως δεν μπορείς να έχεις μια σοβαρή σχέση με κάποιον που έχει κινητικά προβλήματα. Και πιστεύω, όσο και να σου φαίνεται παράξενο, πως ούτε η δική μου μητέρα θα ήθελε τέτοια σχέση για την κόρη της. Ευτυχώς, η κοπέλα μου είναι πολύ μαγκάκι. Έχει τσαμπουκά και δεν επιτρέπει τέτοιες συζητήσεις. Υπάρχει, όμως, γενικά προκατάληψη γύρω από τα άτομα με αναπηρία. Ενώ βλέπουν πως είσαι αυτάρκης, εξακολουθούν να σκέφτονται ότι κάποια στιγμή τελικά κάποιος θα χρειαστεί να σε γηροκομήσει και δεν θέλουν αυτός ο κάποιος να είναι ο δικός τους άνθρωπος. Όμως, αυτά που κάνω σήμερα γιατί να μην μπορώ να τα κάνω στα 60 ή στα 70 μου; Εγώ ήμουν της νοοτροπίας πως ο άντρας πρέπει να είναι ο κουβαλητής. Και αυτό είμαι και τώρα».
Το σεξ είναι ένα θέμα σχεδόν ταμπού σε όλες τις συνεντεύξεις. Τολμώ την ερώτηση, με τον Πάνο να με κοιτάζει έντονα, αλλά να μην κομπιάζει. «Το θέμα του σεξ, ναι, μου δημιούργησε θέματα αντρικού εγωισμού στην αρχή. Όμως, ακόμα και άντρες αρτιμελείς αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα. Εγώ μπορώ να κάνω σεξ, όπως και όσοι γνωρίζω με ζητήματα αναπηρίας. Είναι λάθος η σκέψη πως οι άνθρωποι με παραπληγία δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ ή να τεκνοποιήσουμε».
Αυτό το διάστημα ο Πάνος μπαίνει γερά στη μάχη για την πρόκριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας, το 2016. «Το κλίμα είναι υπέροχο στους αγώνες, ειδικά στις διεθνείς αναμετρήσεις. Υπάρχει έντονος συναγωνισμός, αλλά είναι σαν πάρτι. Δεν ξέρω τι θα κάνω μετά τον αθλητισμό. Από μικρός δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι δουλειά θα ήθελα να κάνω. Μου αρέσει πολύ η φυσικοθεραπεία και θα ήθελα να ασχοληθώ με άτομα που είναι στη διαδικασία της αποκατάστασης, φρεσκοχειρουργημένα. Θαυμάζω πολύ τους εργοθεραπευτές, ειδικά εκείνους που ασχολούνται με μικρά παιδιά».
«Δεν ξέρω αν θα έκανα σχέση με γυναίκα που θα βρίσκεται και εκείνη σε καροτσάκι. Ίσως όχι, αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω το γιατί. Αν ερωτευόμουν βέβαια, αλλάζει...».
Αθεράπευτα ειλικρινής, χωρίς να στρογγυλεύει τις γωνίες, δεν προσπαθεί να φιλοτεχνήσει το προφίλ ενός υπερανθρώπου, ενός Superman. «Στα όνειρά μου βλέπω πως περπατάω. Πως περπατάω με πρόβλημα, έχοντας μια μικρή αναπηρία. Στην αρχή βλέπω πως είμαι στο καρότσι και μετά σηκώνομαι, περπατάω. Δεν πιστεύω, όμως, στα όνειρα. Δεν τα βλέπω ως μια ερμηνεία των επιθυμιών μας, ούτε πως έχουν προφητικές διαστάσεις. Δεν ξυπνάω χαρούμενος ή λυπημένος. Απλά ξυπνάω».
Πριν πούμε γεια, ρωτάω αν «εκμεταλλεύτηκε» ποτέ το γεγονός πως βρίσκεται σε καροτσάκι. «Μια φορά, για να γλιτώσω κλήση για υπερβολική ταχύτητα».
protothema.gr
Σας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου