Η αναπηρία μέσα απο ταίνιες.Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα - The Diving Bell and the Butterfly (2007)

 Ένα εγκεφαλικό αφήνει τον Ζαν-Ντομινίκ Μπομπύ, εκδότη του γαλλικού ELLE, παράλυτο σε όλο του το σώμα. Το μόνο που μπορεί να κινήσει είναι το αριστερό του μάτι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που του έχει απομείνει και το τελευταίο του παράθυρο στον κόσμο. Παγιδευμένος σε ένα σώμα που ακούει, καταλαβαίνει, νοιώθει, θυμάται αλλά δεν μπορεί να μιλήσει, ο Ντομινίκ αποφασίζει να πει τη ιστορία του σε ένα μυθιστόρημα. Με τη βοήθεια της λογοθεραπεύτριας του, που του μαθαίνει ένα σύστημα υπαγόρευσης ανοιγοκλείνοντας το μάτι του όταν του προφέρεται το σωστό γράμμα, απομνημονεύει και μετά υπαγορεύει το βιβλίο. Έτσι ξεκινάει τον απολογισμό της ζωής του ενώ παράλληλα βρίσκει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει τον πόνο του.

 Ο ήρωας είναι αιχμάλωτος μέσα στο σώμα του, παρότι διατηρεί ανέπαφη την εγκεφαλική του λειτουργία, κάτι που κάνει πλέον αφόρητη την κατάσταση του. Τι είναι όμως πιο σημαντικό; Η σκέψη ή η λειτουργία του σώματος; Η πεμπτουσία της ύπαρξης είναι σίγουρα ο προσωπικός μας τρόπος νόησης και αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Όμως η ζωή είναι ξέσπασμα, είναι χαρά της κίνησης, είναι οι απλές και οι σύνθετες εμπειρίες που προσφέρει η ύλη, είτε είναι ανθρώπινη, είτε άψυχη. Όταν μιλάμε για το δώρο της ζωής, εννοούμε ταυτόχρονα με τη πνευματική διάσταση και τη σωματική. Κανείς δε μπορεί να φανταστεί τον πόνο μιας τέτοιας περίπτωσης (και υπάρχουν πολλές ολόγυρα μας) που ζει μέσα στο κελί του σώματος, υπό την εξουσία του χειρότερου δώρου της φύσης, της ασθένειας.

Σας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!