Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Στέφανος Διαμαντής

By Κατερίνα Μπλέτσα


- Μπορείς να μας μιλήσεις για τον εαυτό σου;
Γιατί να μην μπορώ; Με λένε Στέφανο Διαμαντή, είμαι μισός Καρδιτσιώτης, μισός Σικελός, όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται! Εδώ και λίγο καιρό ζω (ξανά) στην Αθήνα πλέον, μετράω αρκετά χρόνια με ρόδες στο βιογραφικό μου, απ’ το 2006 κάπου.. και πριν από τότε δηλαδή πάλι σε ρόδες μέτραγα, μηχανών, αυτοκινήτων, τρέλας γενικά.. κι έτσι συνεχίζω. Απλά τις «ενσωμάτωσα»..! Συνεχίζω βέβαια να καβαλάω και μηχανή και αυτοκίνητο.. και το καρότσι.. στα γήπεδα και εκτός – γιατί στην Ελλάδα θες δε θες μαθαίνεις επικίνδυνες αποστολές λόγω έλλειψης υποδομών. Σπουδάζω στο ΤΕΙ Αθήνας, προπονούμαι αρκετές ώρες τη μέρα, εξακολουθώ να ’μαι αεικίνητος και να μην ηρεμώ. Κι ανησυχώ για το αν θα ηρεμήσω ποτέ, εδώ που τα λέμε..! παίζω τένις – όσο μου επιτρέπεται επαγγελματικά – και μπάσκετ για αποθεραπεία (οξύμωρο βέβαια το μπάσκετ για αποθεραπεία..!)

-Πως ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τον αθλητισμό;
Ξεκίνησα το τένις όρθιος, σε ηλικία 8 ετών. Έπαιζα μέχρι το πρώτο μου ατύχημα το 2001, μέτρησα πολλές διακρίσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό, καθώς υπήρξα νούμερο ένα στην ενωσιακή ομάδα (Θεσσαλία – Λαμία) αλλά ταξίδεψα και μέχρι το Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και το Λος Άντζελες..
941258_617093621637182_304317700_n

-Γιατί επέλεξες το τένις;
Ξεκίνησα με παρότρυνση του πατέρα μου και του θείου μου, ως παιδί. Παίζανε οι ίδιοι και με κέρδισε σαν άθλημα. Είχε και την ένταση που ήθελα σαν παιδί (και θέλω ακόμα..) και μια μορφή σεβασμού προς τον αντίπαλο. Πέρασα κι από άλλα αθλήματα – καράτε, χαπκίντο, κικ μποξ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πόλο – ως παιδί, αλλά κατέληξα εκεί. Μάλλον για καλό..

281915_371334359640835_1515036821_n

Ο πρωταθλητισμός πότε μπήκε στη ζωή σου;
Στα εννιά μου. Μέχρι τα 14 όρθιος κι απ’το 2011 μέχρι και σήμερα «καροτσάτος» …!


Ποια είναι η μεγαλύτερη σου διάκριση ως τώρα;
Μέχρι σήμερα, τον Μάιο με την Εθνική Ελλάδος κατακτήσαμε τη δεύτερη θέση στο τένις με αμαξίδιο παγκοσμίως (με τους Γιώργο Λαζαρίδη και Επαμεινώντα Σταμάτη και ομοσπονδιακό προπονητή τον Γιώργο Κόντο) και σε προσωπικό επίπεδο νίκη απέναντι στο νούμερο 45 της παγκόσμιας κατάταξης με 6-3 6-0. Και βέβαια σαν καρότσι η πρώτη ικανοποιητική και αξέχαστη νίκη, μπορεί σε μικρότερο βεληνεκές αλλά εξ ίσου σημαντική, ήταν η πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του αθλήματος.
Δεν  μπορώ να παραλείψω τη βοήθεια και ίσως την ευθύνη του Θανάση Ξάνθου γι’ αυτές τις διακρίσεις. Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο είχα μετακομίσει στην Καρδίτσα και προπονούμουν στα Τρίκαλα μαζί του.

226578_373957099378561_1407100346_n

Ποια είναι τα όνειρα σου, τα σχέδια σου, για το μέλλον όσον αφορά στον αθλητισμό;
Τα όνειρα διαφέρουν συνήθως απ’ τα σχέδια. Αντικειμενικά δηλαδή, δεν ξέρεις ποια θα μείνουν όνειρα και ποια θα υλοποιηθούν.
Βραχυπρόθεσμα, στοχεύω ξανά την πρώτη θέση του Πανελληνίου πρωταθλήματος, είμαι στο στάδιο της προετοιμασίας ήδη.
Σε ό,τι αφορά τα όνειρα, θέλω και προσπαθώ να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Κυρίως να ενισχύσω τη θέση μου στην παγκόσμια κατάταξη και να διεκδικήσω μια θέση στην Παραολυμπιάδα του 2016.
Στα σχέδια, δε διαφέρει κάτι σαν στόχος, απλά τα σχέδια συνήθως σε πάνε μόνα τους. Είναι συγκυρίες και είναι και χρήμα. Το οποίο δεν περισσεύει. Το άθλημα είναι πολυέξοδο, πράγμα που σημαίνει πως τα σχέδια ορίζονται από την τσέπη.
Αν λοιπόν μπορώ να πω ότι έχω ένα σχέδιο, αυτό είναι να βρω χορηγό ή χρηματοδότηση, για να πραγματοποιήσω τα όνειρα. Το κόστος του αθλήματος δεν καλύπτεται με το επίδομά μου (άσε που μου το κόψανε κι αυτό μέχρι να «τσεκάρουν» ξανά την αναπηρία μου…!).

-Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας αθλητής με αναπηρία ;
Ίσως δε διαφέρουν και πολύ από αυτά των ατόμων με αναπηρία γενικότερα. Όπως δε μπορώ να μπω σε μαγαζιά, υπηρεσίες, να τσουλήσω σε πεζοδρόμια χωρίς «ακροβατικά», έτσι δε μπορώ να μπω και στο 70% των αθλητικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα.
Ένα σημαντικό κομμάτι, επίσης, είναι η έλλειψη υποστήριξης, είτε αυτό λέγεται διαφήμιση, είτε οικονομική ενίσχυση, είτε επιβράβευση. Θα μου πείτε, το κάνεις για τη δόξα; Όχι. Το κάνω επειδή το γουστάρω κι είναι απ’ τα ελάχιστα πράγματα που ονειρεύομαι κι ως βιοποριστικό επάγγελμα. Αλλά όταν αυτό που γουστάρεις στο δυσκολεύουν 8 στους 10 παράγοντες, δε μπορείς να μη φρικάρεις. Πεισμώνω μεν, αλλά δε σημαίνει ότι δε με ρίχνει και καθόλου.
DSC03841-525

Είναι διαφορετική η αντιμετώπιση στους αρτιμελείς αθλητές, όσο και να επιδεικνύεται η «μη διαφορετικότητα», στην ουσία αυτό τονίζουν. Δεν έχουμε το ίδιο βήμα, ούτε την ίδια προβολή. Θα μου πεις, δε φέρνουμε τα ίδια φράγκα. Αλλά για να τα φέρουμε, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε κι εμείς. Φέραμε μετάλλια παγκόσμιας διοργάνωσης κι ασχολήθηκαν τα site που απευθύνονται σε εμποδιζόμενα άτομα και οι φίλοι μας. Κάπου δηλαδή, χάνουμε τη μπάλα. Τι εννοείς «σε στηρίζω»; Πως με στηρίζεις; Πώς θα αναδειχτώ, πώς θα βρω πόρους;

Από τη στιγμή μάλιστα που για να βρω χορηγό πρέπει να’ χω βουλευτή ξάδερφο ή να τα’ χω καλά με τον «τάδε» και δε μετράς το ότι τσουλάω μέχρι την πόρτα σου και σου ζητάω υποστήριξη…
Σ’ αυτό οφείλεται και η μικρή συμμετοχή μου σε παγκόσμιες διοργανώσεις και διακρίσεις. Πράγμα δηλαδή που μου στερεί και την άνοδο στην παγκόσμια κατάταξη, άρα «περιορίζει» τα όνειρα και το στόχο της Παραολυμπιάδας. Σαν δυναμικότητα παίχτη, είμαι στην 50αδα παγκοσμίως με μόνο 3 χρόνια ενασχόλησης και ελάχιστη προπόνηση, τη στιγμή που βαθμολογικά είμαι στους 200, αφού δε μπορώ να συμμετέχω σε παγκόσμιες διοργανώσεις που θα μου εξασφαλίσουν την άνοδο, ελλείψει χρημάτων συμμετοχής.

Μέχρι στιγμής λοιπόν, για όσα έχω καταφέρει, οφείλω πολλά στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που με βοηθάνε με όποιο μέσο έχουν. Η Wilson με ενισχύει με τον εξοπλισμό της, με την επιστροφή μου στην Αθήνα το γυμναστήριο Biofit στο ΟΑΚΑ και ο γυμναστής μου Γιώργος Βαβέτσης με υποστηρίζει και βοηθά στη φυσική μου κατάσταση.

1468565_689454784421784_2140550240_n

-Σε ποιο βαθμό οι αθλητές με αναπηρία έχουν υποστήριξη από το κράτος;
Ως προς εμένα προσωπικά; Τεράστια. Ως επιβράβευση για τα μετάλλια που φέραμε με την Ελληνική σημαία, είμαι 14 μήνες με κομμένο επίδομα όπως είπα. Νομίζω δε χωράει άλλο σχόλιο.

Μπορείς να συγκρίνεις απ’τις εμπειρίες σου στο εξωτερικό ;
Από πού να ξεκινήσω… οι υποδομές εντός και εκτός γηπέδων δε συγκρίνονται. Υπάρχουν υπηρεσίες και εγκαταστάσεις ακόμα και στα κέντρα αποκατάστασης για όλα τα αθλήματα που σε βοηθούν να βρεις διέξοδο, κλίση – όπως θέλετε πείτε το – σε κάποιο άθλημα. Ακόμη, με τη βοήθεια του κράτους είτε προσεγγίζεις χορηγούς, είτε χρηματοδοτείσαι για έναν αριθμό διοργανώσεων, είτε αναλαμβάνουν την εύρεση απασχόλησης σου για εισόδημα και φυσικά διοργανώνουν τουρνουά εντός των χωρών τους, πράγμα που σημαίνει μείωση κόστους μεταφοράς, διαμονής κ.λπ.
Μεγαλύτερη απόδειξη του αντίποδα απ’το ότι στη χώρα μας εδώ και 16 χρόνια υπάρχουν 10 αθλητές στο άθλημα, ενώ στο εξωτερικό κάθε χώρα μετρά 200-300 αθλητές, νομίζω δεν υπάρχει.

 ideesmag.gr
Σας άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου